สองสามวันที่ผ่านมา, คิดได้ว่ามีเรื่องหลายเรื่องที่อยากอัพลงบล็อก อยากบ่นโน่นนี่ ไม่ต่ำกว่าห้าเรื่อง... ชุ่ยเองที่ไม่ได้จดไว้
ผมรู้สึกเซ็งอยู่หลายทีที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ที่คิดเรื่องดีๆ ได้ แล้วก็ลืม.. คงจะอารมณ์เดียวกับมือกีต้าร์ที่คิด lick ดีดี ได้แล้วก็ลืม
ไหนๆ ก็ไหนๆ เมื่อมันนึกได้อย่างเดียวว่าลืม ก็อัพเรื่องลืมแม่งไปเลยแล้วกัน...
น่าแปลกอยู่อย่างในเรื่องของการลืม ... อย่างที่เรารู้กัน คนเรามักไม่ลืมในเรื่องที่อยากลืม และก็มักจะจำในเรื่องที่อยากลืม
ดีหรือ? หรือดี?
ถ้าโลกนี้ไม่มีคำว่า 'ลืม' ผมว่ามนุษย์จะเปลืองน้ำตากว่านี้มากในทุกเรื่อง เพราะจะไม่มีทางลืมได้แม้วินาทีว่าความรักที่เคยมีตลอดมาระหว่างพ่อ แม่ คนรักที่เคยมี หรือสัตว์เลี้ยง ซึ่งขณะนี้เขาได้จากไปแล้วเป็นอย่างไร หรือจะไม่ลืมได้เลยว่าอารมณ์โกรธที่เรามีขณะที่พบว่า คนรักไปมีชู้, ฆาตกรฆ่าพ่อ-แม่, อาจารย์ที่ให้เอฟในวิชาเอก หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เราตกอยู่ในภวังค์แห่งอารมณ์ คนเราจะต้องเกรี้ยวกราดมากกว่านี้เพราะจะไม่ลืมช่วงเวลาที่เกิดการโลภ-กิเลศ-อารมณ์ทางเพศได้ สังคมจะวุ่นวายมากกว่านี้อีกหลายเท่า มนุษย์จะต้องระแวงกันมากกว่านี้จนไม่เหลือความไว้เนื้อเชื่อใจ เพราะมัวแต่ระวังการพูดความลับระหว่างกันจนไม่ต้องการให้ใครอยู่รอบข้าง และอาจมีการฆ่าปิดปากกันมากขึ้นในกรณีเดียวกัน
แต่ ถ้าโลกนี้ไม่มีคำว่า "ไม่ลืม"
ผมก็คงไม่ได้มาเขียนบล็อกให้ใครอ่าน หรือ อ่านเอง มนุษย์ก็จะไม่มีการพัฒนาตัวเองได้มาตั้งแต่ต้นบนโลกนี้ จะไม่มีคำว่า 'มนุษย์' เพราะเขาลืมว่าเขาเพิ่งเรียกตัวเองว่าอะไร คิดอะไรออกก็ลืมหมด
ผมเชียร์โลกอย่างหลัง ผมเห็นทีว่าโลกนี้มันมีเรื่องที่คุ้มค่าในการลืมมากกว่าเรื่องที่อยากจำ
จะเขียนอะไรต่อ ลืมแร๊ะครับ :-(
ขอตัว
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
สมกับเรื่องลืมจิงๆเลย เหมาะกับเราดีแฮะ อิอิ
+เพราะว่าเรามันคนขี้ลืม เป็นปลาทองนั้นเอง
++สิ่งที่อยากลืมยิ่งทำให้เราจำ กลับสิ่งที่อยากจำกลับลืมโดยไม่รุ้ตัว ถูกต้องอย่างมาก เพราะเราเป็นบ่อย อย่างก่อนหน้านี้กับคำว่ารัก ปากบอกว่าลืมได้ ลืมไปแล้ว แต่กลับอยุ่ในใจเราเสมอ อยุ่ในความคิดของเราไม่ห่างหาย ลืมไม่ลงนั้นเอง เหอๆๆ (แอบแฝงความเส้าแฮะ เรา) แต่ยังไงคำว่าลืม สมกับเราสุด เพราะว่าเราเป็นปลาทองแหละ 555+
Post a Comment